Dwa punkty widzenia jedzenia

Maja: Kolacja w pięciogwiazdkowym hotelu w Singapurze za friko – tutorial dla dziewczyn krok po kroku.

1. Znajdź super inteligentnego, przystojnego licealistę.
2. Rozkochaj go w sobie i poczekaj aż skończy studia i pójdzie do pracy.
3. Nie narzekaj kiedy będzie dużo podróżował i zbierał punkty w hotelowym programie lojalnościowym, tylko czekaj w domu w szpilkach i z kolacją.
4. Teraz tylko pozostaje Wam obojgu rzucić pracę i udać się do Singapuru żeby zrealizować voucher na darmową kolację w Pan Pacific. Voilà!

Jeśli ktoś nie ma cierpliwości do całego procesu można też po prostu zapłacić 80 Singapurskich dolarów od osoby :) A oto dlaczego warto…

Design hotelu jest z kosmosu. Na parterze jest basen, w którym znajdują się podświetlone, okrągłe wyspy z kanapami i stolikami. Ponad głowami bezszelestnie mknie w górę winda – pięter jest tak dużo, że nie widać końca tego szaleństwa. Całe wnętrze wygląda jak z Odysei Kosmicznej Kubricka.

Koncept restauracji: Eat as much as you can z buffetu, w którym jest WSZYSTKO: Kuchnia włoska, sushi, sashimi, francuskie sery, ostrygi, homary, krewetki, czekoladowa fontanna, stoisko z lodami.

Trochę mi wstyd pisać jak dużo zjadłam, ale należy pamiętać, że a) jesteśmy strasznymi żarłokami, b) od miesiąca jedliśmy wyłącznie Indonezyjskie jedzenie. (Owszem, smaczne, ale ograniczone do 4-5 tych samych potraw na bazie ryżu lub nudli). Ponieważ Azjaci słabo trawią laktozę sery, które uwielbiamy, są praktycznie nie do dostania w Indonezji. I nagle znaleźliśmy się w tym kulinarnym Disneylandzie dla dorosłych.

Zaczęliśmy od stoiska serowego: kawałeczek potrójnie kremowego serka czosnkowego, Asiago i Camembert z bagietką. Kęs Camemberta i musieliśmy chwycić się za ręce – jakbyśmy nagle przenieśli się do naszego paryskiego mieszkania. Dostałam gęsiej skórki.

Potem kawałek pizzy na moim ulubionym, cienkim jak papier cieście. Następnie troszkę jagnięcego gulaszu – słodkie, rozpływające się w ustach mięso.

Następnie mała rundka po sushi. Kolejna rundka po sushi i jeszcze postanowiłam dać szansę ostrygom. Jadłam je raz w życiu i była to trauma. Tym razem początek był obiecujący: kiedy pokropiłam muszlę cytryną, zapachniało plażą, morzem i zachodem słońca. Potem zaczął rosnąć mi w ustach żujący glut. Nigdy więcej! Potem zapieczony kawałeczek aksamitnego w smaku homara. I jeszcze mała degustacja kilku mięs z talerza Jakuba. I kilka kawałków rozkosznie różowego sashimi z tuńczyka. (Czy pisałam już że jesteśmy żarłokami?).

No i Grand Finale: Desery. Najpierw zajęłam strategiczną pozycję przy czekoladowej fontannie – nabijałam na patyczki aromatyczne truskawki – przy piątej przestałam liczyć. Potem serwowana w malutkiej szklaneczce, kawowa panna cotta – a skoro jest tak mała jak pół deseru, to można jeszcze wziąć creme brule, prawda? Do tego filiżanka gorzkawej kawy restartująca kubki smakowe i…możemy zaczynać od nowa desery: maleńka, migdałowa finansjerka, potem ananas i mango w sosie waniliowym z posypką z białej czekolady. Owoce nie do końca liczą się jako deser więc wrzuciłam do miseczki jeszcze kilka truskawek utaplanych w czekoladowej fontannie. Teraz się liczy.

Przed wyjściem jeszcze ostatnie pożegnanie z serami: skrawek camemberta, Asiago i możemy iść. Dziękuję Kuba:*

---------------------------------------------------------------------------------------

Kuba: W swoim krótkim acz burzliwym życiu miałem niewątpliwe szczęście spać we wspaniałych hotelach. Od Kapsztadu po Londyn i od Łodzi aż po Barcelonę. Jeden hotel odwiedzałem jednak z częstotliwością na tyle dużą, że w recepcji każdy pracownik znał mnie z imienia i nazwiska, a przy łóżku zawsze czekała na mnie butelka cydru. Hotel Bristol w Bristolu, bo o nim mowa, był mi domem przez kilkadziesiąt dni, które spędziłem podczas moich licznych podróży służbowych do tego nadmorskiego miasta.  Zatem, gdy w 2013 roku zaproponowano mi udział w programie lojalnościowym tej sieci, zgodziłem się – co mi szkodzi pomyślałem. I och! Cóż to była za doskonała decyzja!

I tak oto, dawno już na bezrobociu, postanowiłem wykorzystać nagromadzone podczas wizyt zawodowych punkty. A było ich na tyle dużo (naprawdę byłem lojalnym klientem), że wystarczyło na „maksa” czyli complimentary bufet for two at Edge restaurant in Pan Pacific Singapore.

Najpierw był lekki stresik, bo najwytworniejsza odzież obejmuje w moim wypadku lniane spodnie, lnianą koszulę i buty do biegania marki Nike, a restauracja hotelowa wymaga stroju semi-casual, ale jednak pełne buty i długie spodnie i tak plasowały mnie w górnych strefach średnich szyku i wytworności.

Po bardzo przyjemnym powitaniu zaczęło się. Usiedliśmy przy jednym z kilkudziesięciu stolików i przez chwilę próbowaliśmy zrozumieć zasady. Primo: jest naście stacji tematycznych i można jeść do oporu. Secudno: soft drinki w cenie. Tertio: na stoliku jest pudełko z numerowanymi patyczkami i jak chce się coś bardziej wyszukanego to należy dać kucharzom w stacjach a oni po przyrządzeniu doniosą do stolika. No i tyle, czas start.

Początek był dla mnie trudny. Przestrzeń była ogromna. Niektóre stację serwowały dania, których nie potrafiłem umiejscowić na mapie a co dopiero wyobrazić sobie ich smaku. Więc zaczęliśmy od serów, bo były najbliżej. A potem powolutku i nieśmiało skubnąłem pizzy. No i jakoś poszło: steki, sataje z baraniny, gulasz jagnięcy, kurczak na słodko, sola w śmietanie. W przerwach sery (prawdziwe!), sałatki, łosoś i podżeranie z talerza Mai: homar, sushi… Po 65 dniach w podróży, po ryżu i curry czułem się jakby święta przyszły w tym roku dwa miesiące wcześniej.

Ludzie wokół nas otaczali się jedzeniem, jakby  były to zabawki. Piętrzyły się stosy napoczętych dań. Zapachy dochodzące ze stoisk zachęcały do jedzenia jeszcze więcej, więcej, więcej. Mieszanki jakie oglądałem na mijających mnie tacach przyprawiały o zawrót głowy (wszystko można polewać czekoladą, czyż nie?). I prawda jest taka, że mógłbym tam jeść i jeść i jeść. Bo jeśli ktoś na świecie może dużo zjeść, to na pewno jestem to ja.

Ale nie… Poprosiłem o kawę i w spokoju postanowiłem przygotować się do deseru. Nigdzie się nie spieszymy. Festiwal obżarstwa trwał wokół mnie, ale amok minął. Pierwszy głód został zaspokojony. Niestety wspomnienia śniadań z Nusa Penida (smażony ryż, smażony ryż, smażony ryż) powróciło. Z siłą wodospadu wyrzuciło mnie z krzesła i zaniosło z prądem żarłocznej tłuszczy do stacji deserowej. I wtedy rozstąpiły się niebiosa i musiałem ręką przysłonić oczy gdy czekoladowy wodospad z lewej i lodówka pełna kremowych lodów z prawej zakrzyknęły w tym samym momencie: „jedz nas, jedz!”. Nie pozostałem głuchy na to wezwanie i wracałem do nich jeszcze pięć razy. Lody waniliowo-karmelowe. Pianki w gorącej czekoladzie. Kawowa Panna Cotta. Creme Brule. Czekoladki cytrynowe i o smaku zielonej herbaty. Więcej grzechów nie pamiętam, lecz za wszystkie serdecznie żałuję i poprawę obiecuję.

Ale nie. Jednak nie. Na koniec jeszcze zjadłem steka. Bo mi było za słodko. A potem chyba ser?